සීලන්.....

උදේ පාන්දර ඇගට දැනුනුු කෙඩෙත්තු ගතිය නිසා මා උදෑසන දේශන වලට සහභාගී නොවී නේවාසිකාගාරයෙහිම නතර වීමි. පැනඩෝල් පෙති දෙකක් ගිල දැමූ මා "ටිකක් නිදාගත්තම මේක ඇරිල යයි" යයි මටම කියාගනිමින් ඇඳට වැටී නිදන්නට වීමි.

නමුත් දහවල් වන විට මාගේ ඇගපත වේදනාව උග්‍ර වී වෙව්ලන්නට විය. කට තිත්ත ගතියකින් යුක්ත විය. උණ ගතිය එන්න එන්නම වැඩිවිය.

"අඩෝ ඉස්සා මොක්කද මේ"

"මට ටිකක් උණ වගේ බං"

"ඕ... ඔන්දටම ෆීවර්, ඔන්දටම ෆීවර්. ඔහොම හිටියොත් උඹ මැරෙයි බන්. යං යං බේත් ටිකක් ගේන්න යං"

"නෑ බං පැනඩෝල් දෙකක් බිව්වම අඩු වෙලා යයි"

"පැනඩෝල්... පුන්ඩෙ පැනඩෝල්... යමං උත්තෝ බේත් ටිකක් ගන්න"

"බෑ බං.."

"යමං යමං.. ආ.. ආ.. ලෑස්ති වෙයං.. ආ.. මේක ඇඳගනින්.."

මාගේ ලොකර් එක ඇර කලිසමක් එලියට ගත් සීලන් බලෙන්ම වාගේ එය ඇන්දවිය. අපත් සමග එකම දිනයක විශ්වවිද්‍යාලයට පැමිනි මොහු බැජ් එකේ කා අතරත් හොද හිත දිනාගෙන සිටී අයෙකි. ඔහුගේ ගම කිලිනොච්චිය වූ අතර ඔහු ප්‍රකාෂ කර තිබු අයුරින් ඔහුට බාල සොහොයුරියන් දෙදෙනෙකු විය.

විශ්වවිද්‍යාලය අසල පුද්ගලික බෙහෙත් ශාලාවකට මා රැගෙන ආ ඔහු සතියකට සරිලන බෙහෙත් ද මාව‍ෙත රැගෙන දුනි. පෙරලා නේවාසිකාගාරය වෙත පැමිනි පසු "මච්චං පොඩ්ඩක් හිටපාං.." කියා පිටත්ව ගියේය..

විශ්වවිද්‍යාලට පැමිණෙන විට එකඳු සිංහල වචනයක් වත් නොදැන සිටී මොහු දැං වචනයයෙන් වචනය අමුණමින් ලෙස සිංහල බස හසුරුවයි.. ඔහුගේ සිංහල හැසිරවීම සැමටම ප්‍රිය සිනහ උපදවන්නක්ම විය. නිතර පිරිසිදුව පිලිවෙලට සිටින ඔහු අනෙකුත් දමිල මිතුරන් හා සසඳන විට සැබැවින්ම ලෙංගතු සහෘදයකු විය.

හංදියේ කඩයට ගොස් චයිනීස් පාර්සලයක් ගෙන ආ ඔහු මරණ තර්ජන කරමින් එම බත් (රයිස්) පාර්සලයම මා හට ගිල්ලවිය. අනතුරුව බෙහෙත් ටික තෝරා දුන් ඔහු මවිසින් බෙහතේ පෙති සියල්ල බොන තෙක් බලා සිටී ඔහු පිටට තට්ටුවක් දමා "දැං සනීප වෙයි මච්චාං" කියා පිටත් විය.

එකල පැවති යුදමය වාතාවරණය නිසා මොහු නිවස බලා ගියේ බොහෝ කලාතුරකිනි. එසේ නිවසට ගොස් පැමිණෙන ඔහුසතුව මුළු නේවාසිකාගාරයටම බෙදා දීමට තරම් රස කැවිලි විය. ඔහු මත්පැන් පානය කරන දිනයන් වල අපද අනිවාර්යයෙන්ම පානය කල යුතුය. නැත්නම් අල්ලා බලෙන්ම කටට වත් කරයි. නොබොන අයට නොපොවයි ඒ ඔහුගේ හැටිය. කිසිවෙකුත් ඔහු හා උරණ වූයේ නැත. සැවොම ඔහුට ලෙන්ගතු විය.

මෙසේ වසර දෙකක් පමණ ගත විය. 

ක්‍රම ක්‍රමයෙන් සීලන් තුල තිබූ සැහැල්ලු බව අතුරුදන් විය. නිතර නිතර දේශන මගරින ඔහු නේවාසිකාගාරයට වී කල්පනා කරමින්ම කල් ගෙවන්නට විය. අප කොතෙක් ඔහුගෙන් ඒ ගැන විමසීම් කලද නිසි පිළිතුරක් ඔහුගෙන් නොලැබිණ.

"මච්චං මං ලබන මාසේ කැනඩා යනවා අපේ අංකල් කෙනෙක් එහේ ඉන්නවා, එයා මට ජොබ් එකකුත් සෙට් කරා, ටික දවසකින් නංගිල දෙන්නත් එහෙට ගන්නවා"

දිනක් හදිසියේම ඔහු අප හා පැවසිය. අප කොතෙක් ඇවටිලි කලද ඔහුව නතර කර ගැනීමට නොහැකි විය. ඔහු නික්මයාමට පෙර දින රාතියේ නේවාසිකාගාරයේ සැමට මතින් සහ බතින් සංග්‍රහ කල ඔහු "යන්නං මචං..." කියා සියළු දෙනා වැළදගත්තේ කඳුළු පිරි දෙනෙතෙනි. 

සොඳුරු සහෘදයකුගේ සංවේදී නික්මන එය විය. එහෙත් කාලය කෙමෙන් ගතවෙත්ම ඔහු කෙරේ වූ මතකය අප අතරින් ද ගිලිහෙන්නට විය..

---------------------------------------------------------------------------------

මේ දෙදහස් නවය වසරයි හරියටම කියූවොත් මැයි මස අවසන් සතියයි, මේ වකවානුව වනවිට මුළු රටම යුද ජයග්‍රණයේ ප්‍රීත්‍රිය භුක්ති විඳින සමයයි. මේ වනවිට මා රාජ්‍ය නොවන සංවිධානයක මිනින්දෝරුවරයකු ලෙස සේවය කරන ලදී.

හදිසියේම අප ආයතනයේ ප්‍රධාන කාර්යාලය වෙත මාහට කැදවීමක් ලැබුණි. පසුදින ප්‍රධාන කාර්යාලයට වාර්ථාකල මාහට දැන්වූයේ එදින පටන් මා වව්නියාව "මැණික්ෆාම්" කඳවුරු වල හදිසි මැනුම් කටයුතු සදහා අනුයුක්ත කර ඇති බවයි. එදිනම වව්නියාව ශාඛා කාර්යාලට වාර්තාකල මා හට පසුදින සිට "මැණික්ෆාම්" කඳවුරු වල සේවයට යන්නට සිදුවිය.

දැඩි ආරක්ෂක මුරකාවල් හෙබි කඳවුරු භූමිය තුලට කිසිඳු ජංගම දුරකථනයක් කැමරාවක් වැනි උපකරණයක් ගෙනයාම සපුරා තහනම් විය. උදේ පාන්දරම අප සතු මැනුම් උපකරන හැර අන් සියලු විද්‍යුත් උපකරණ, සන්නිවේදන උපකරණ සියල්ල ප්‍රධාන ආරක්ෂක කාර්යාලයට භාර දිය යුතු විය. කඳවුර තුලට යාහැකි වූයේ අප ආයතන මගින් ආරක්ෂක අංශවෙත තොරතුරු සහතිකකර ලබාදී තිබූ  අප කිහිප දෙනෙකුට පමණී. තවද කඳවුර තුල සිටින ආරක්ෂක අංශ සාමාජිකයන් හැර අන් කිසිවකු සමග කථාබස් කිරීමද තහනම් කර තිබුණි.

කඳවුරු තුල වූ අධික රස්නයත් අධික දුහුවිල්ලත් උහුලාගැනීමට නොහැකි තරම් විය එකවරම හමායන සුළග මගින් අවුස්සන දුහුවිල්ලෙන් බේරීමට කිසිම ජගතෙකුට නොහැකි විය. මෙ කඳවුරු තුල මීටර් සියයක් දිගින් හා මීටර් හැටක් පමන පලින් යුතුව සකස් කරන ලද බිම් කට්ටි විය මේවා වටේටම වාහන දෙකකට පහසුවෙන් මාරුවියහැකි මාර්ගයන් විය මෙසේ බිම්කට්ටි රාෂියක් එක් කඳවුරු භූමියක විය.

එක් කඳවුරුබිම් කට්ටියක් තුල පේලි කිහිපයකට සෑදූ කූඩාරම් රාශියක් විය එක් පසක වැසිකිලි පේළියකි, තවත් පසක ජල කරාම පේළියකි තවත් තැනක ආහාර පිසින ස්ථායයි. දවසෙහි කිසිම වේලාවක ඉහත ස්ථාන වලට පවතින මිනිස් පොලිමෙහි අඩුවක් නොවීය. බිම් කට්ටි කිහිපයකට එකක් වන්නට වෛද්‍ය මධ්‍යස්ථායක් විය.

කඳවුරතුල ආහාර පිසීමද ඉතා සරල ආකාරයට සිදුවිය. සහල් සෝදා එයට කපා ගත් එලවලු වර්ග කීපයක් එක් කර අවශ්‍ය පමණට ලුණු ද එක්කර විශාල භාජයනයකට දමා තම්බා ගනී. ඉන්පසු පොලිමේ එන පිලිවලට පිගන්වලට මේ ආහාරය බෙදා දෙයි. තුන් වේලම මෙසේය.

ගස් ගල් පෙරලා සමතලාකර ඇති මේ බිමතුල මැනුම් කටයුතු සිදුකිරීම අපහසු නොවීය. අපහසු වූයේ අප විසින් මැනුම් කටයුතු සඳහා කුඩා සිමින්ති කූඤ්ඤ වලලනු ලැබූ ස්ථානයන් වල පසුදින එන විට කිසිවකු විසින් හෝ මලපහ කර තිබීමයි.  

සුපුරුදු ලෙස දින කිහිපයක් රාජකාරියෙහි නිරතවිය. හදිසියේම කිසිවෙකුත් අප දෙස විමසිල්ලෙන් බලා සිටිනවා දුටිමි. මිනිසුන් නිතර නිතර මැනුම් උපකරණ දෙස බලා සිටීම අරුමයක් නොවූ බැවින් මා ඔහු පිළිබඳ තැකීමක් නොකරම රාජකාරියෙහිම නිරතවිය. 

පසු දිනද ඔහුගේ තියුණු බැල්ම අප වෙතම එල්ලවී තිබෙනු දක්නට ලැබණි. අවුරුදු හැටක පමන පෙනුමැති මොහුගේ මුහුණෙහි සියල්ල විනාශවීගිය හැගීමක් විය. එදිනද ඔහු පිළිබඳ අවධානය ඉවතට විසිකල මා මාගේ කාර්යයහි නිරතවිය. ඉන් පසු ඔහු සැමදිනකම අප යන යන තැන අපහට කරදරයක් අපහසුවක් නොවන ලෙස අප දෙසම බලා සිටින්නට විය.

දින කිහිපයක් ගිය තැන ඔහු යන්තමින් අප හා සිනාසුනි, සතියක පමණ කාලයක් අප පසු පස එමින් සිටී මේ මිනිසාගේ සිනහව මගහරයාමට මා හට සිත් නොදුනි. ඉන් ඔහු වඩාත් ධෛර්යමත් වන්නට ඇත. සවස් වනවිට අප අසලටමවිත් බලා සිටින්නට විය. ඒ වනවිට වෙනදා නැති දිනපොතක් වැනි යමක් ඔහු අත විය.

"සර්... සර්වියර් එකේද?"

පැහැදිලි නිරවුල් සිංහලෙන් ඔහු විමසුවේය.

"ඔව්"

"සර්ල කොහේද?"

"අපි කොළඹ"

"ඒ කාලේ අපිත් කොළඹ තමයි හිටියේ, අසූ තුනේ අපේ කඩේ ගිනිගත්තට පස්සේ අපි කිලිනොච්චියට ආවා, සර් මට ලමයි තුන්දනෙකේ හිටියා තුන් දෙනාටම හොදට ඉගනගන්න පුළුවන්, දූලා දෙන්නා කසාද බන්දලා කැනඩාවට යැව්වා,  ලොකු පුතා සර්වියර් වලට ඉගන ගත්තා......"

මගේ හූ මිටි තැබීමක් වත් බලාපොරොත්තු නොවූ ඔහු නොනවත්වාම කියවාගෙන යයි. ඒ අතර තම අතෙහි වූ දිනපොත දිගැර යමක් සොයයි..

"මේ ඉන්නේ සර් මගේ ලොකු පුතා." 

ඔහු ඡායාරූපයක් ගෙන මා හට පෙන්වයි, නොසැලකිල්ලෙන් ඒ දෙස බැලූ මා නෙත් පිහිදා නැවතත් එය පරීක්ෂාකරන්නට වීමි. මාහට වරදින්නට විදියක් නැත මින් වසර හතකට පමන පෙර අප සමග ඉගැනුම ලැබූ ඔහුමය.

"මේ ඉන්නේ සීලන් නේද?...." මා ඔහුගෙන් එසේ විමසූවේ මෙය සත්‍යදැයි තවත් තහවුරු කරගන්නා අටියෙනි.

"සර් මගේ පුතාව දන්නවද?"

"ඔව් අපිත් එක්ක කැම්පස් එකේ හිටියේ උපාධිය ගත්තේ නැතුව කැනඩා ගියේ..."

"සීලන් කැනඩා ගියේ නෑ සර්. එයාගේ නංගිලා දෙන්නා බලෙන් සංවිධානෙට බඳෝගන්න ගියා. එතකොට සීලනන් නංගිලා දෙන්නව රට යවල කැමැත්තෙන්ම සංවිධානෙට බැඳුනා,  කැම්පස් එකේ අයට බොරු කියල තිබුනේ රට යනවා කියල,.. සර්... ගිය මාසේ වෙනකං සීලන්.. මාස දෙකකට සැරයක් විතර එයාගේ අම්මයි මායි  බලන්න ආවා. කොච්චර යුද්දේ දරණු උනත් එක මග ඇරියේ නෑ. හැබැයි අන්තිමට ආපු වතාවේ එයා කිව්වා ආයෙත් යන්නෙ නෑ කියල.. ඔව් සර් එයා අපි එක්කමයි හිටියේ.. වෙඩි වැදිලා නැගිටගන්නවත් බැරුව. හරියට බේතක්වත් නැතුව. වතුර ඩිංගක්වත් බොන්නෙ නැතුව. පන ඇද ඇද,  සතියක් විතර....

ඔහු තව මොනවාදෝ කීවත් ඒ කිසිවක් මට ඇසුනේ නැත දුටුවේ තම පුතුගේ වියෝව දරාගත නොහැකිව ඉකිගසන පියකුගේ රුව පමණී.....

----------------------------------------------------------------------------

ප/ලි..

නම් ගම් මනඃකල්පිතය..

ප/ප/ලි.

වැඩ කටයුතු බොහෝමයක් වූ බැවින් පසුගිය මස තුල ඔබ සැමගේ වටිනා පෝස්ටු රාශියක් කියැවීමට නොහැකි විය. ඒ පිළිබඳව මාගේ බලවත් කණගාටුව ප්‍රකාශ කරමි. දැන් තත්වය බොහෝදුරට සමනය වී ඇත. එබැවින් සුපුරුදු ලෙස නැවතත් කල් ගෙවිය හැක.. (ජය වේවා!!!)